Thursday, March 29, 2012

The poem that hurts my heart most


ဆံုနိုင္ခြင့္

~~~ဘယ္အခ်ိန္ထိကိုယ့္အတြက္ရွိေနမလဲ ~~~မင္းစကားမ်ားအထပ္ထပ္ၾကားမိဆဲ~~~
ၾကယ္စင္ေၾကြခ်ိန္မွာတိုင္တည္ၿပီးခ်စ္ခဲ့လဲ ~~~ ေပါင္းစပ္မယ့္အခ်စ္တို ့နွစ္ေယာက္ဆီမွာ~~~

ေလထဲမွာလြင့္ပ်ံလာတဲ့သီခ်င္းသံနွင့္အတူကြ်န္မေခါင္းထဲမွာစဥ္းစားစရာေလးေတြရွိလာခဲ့ၿပန္တယ္ေလ...
သူနွင့္ကြ်န္မၾကားမွာအခ်စ္ဆိုတဲ့အရာတစ္ခုတည္းပဲရွိတယ္...သူ ့အသိုင္းအ၀ိုင္း..ကြ်န္မအသိုင္းအ၀ိုင္း
ဘယ္လိုမွေပါင္းစပ္ဖို ့မလြယ္ကူမွန္းသိရက္နဲ ့ကြ်န္မသူ ့ကိုခ်စ္ခဲ့မိတယ္...။
အခ်စ္ဆိုတဲ့အရာတစ္ခုတည္းနဲ ့ပဲဘ၀တစ္ခုတည္ေဆာက္လို ့ရပါ့မလား..
ကြ်န္မကေကာဘယ္အခ်ိန္ထိမ်ားသူ ့နွလံုးသားကိုလႊမ္းမိုးထားနိုင္မလဲ..
အရာရာမွာဆန္ ့က်င္ဘက္ၿဖစ္ေနတဲ့ကြ်န္မတို ့နွစ္ေယာက္..အခ်စ္ေတြကေကာ
ဘယ္အခ်ိန္ထိမ်ားခိုင္ခံ့နိုင္မွာလဲ...
တြဲလက္ေတြမၿဖဳတ္တမ္းဘ၀ခရီးကိုတလွမ္းခ်င္းအတူလွမ္းနိုင္ပါ့မလား...
မတူညီတဲ့ဘာသာစကားနဲ ့မတူညီတဲ့ယံုၾကည္မွဳ၊အဲ့လိုမတူညီမွဳေတြၾကားမွာ
ဘယ္ေလာက္ၾကာၾကာမ်ားတင္းခံထားနိုင္ၾကမွာလဲ...
အဲ့ဒီအရာေတြကိုေတြးမိတိုင္းသူ ့ကိုဆုပ္ကိုင္ထားတဲ့ကြ်န္မရဲ ့လက္ေတြေလ်ာ့ရဲလာခဲ့တယ္..
ကြ်န္မရဲ ့အၿပံဳးေတြမပီၿပင္ခ်င္ေတာ့ဘူး...။
နွလံုးသားေလးကတဆစ္ဆစ္နဲ ့နာက်င္လာခဲ့တယ္...
ေယာက္်ားတေယာက္ေၾကာင့္မ်က္ရည္ဘယ္ေတာ့မွမက်ေစရဘူးလို ့ဟစ္ေၾကြးခဲ့တဲ့
ကြ်န္မ... မ်က္ရည္ေတြေရစီးကမ္းၿပိဳခဲ့ရတယ္...။
သူ ့ဆီတစ္လွမ္းခ်င္းလွမ္းေနတဲ့ကြ်န္မရဲ ့ေၿခလွမ္းေတြတုံ ့ေနွးလာခဲ့တယ္..။
တစ္ေန ့သူနဲ ့လက္ထပ္ၿပီးဘ၀တစ္ခုတည္ေဆာက္မယ္လို ့ေမွ်ာ္လင့္ခဲ့သမွ်ေတြ
တေၿဖးေၿဖးနဲ ့အေရာင္မွိန္ခ်င္လာခဲ့တယ္...။
အဲ့ဒီစိတ္နဲ ့ပဲအိပ္ပ်က္၊စားပ်က္ခဲ့ရေပါင္းမနဲေတာ့ၿပီ..။
၆လတာဆိုတဲ့ကာလတစ္ခုမွာကြ်န္မဘယ္နွစ္ၾကိမ္ေလာက္သူ ့ေၾကာင့္ငိုေၾကြးခဲ့ရလဲဆိုတာ
ေရတြက္လို ့ေတာင္မရနိုင္ေအာင္ပါပဲ...။
အရာရာကိုေလးေလးနက္နက္ေတြးတတ္ခဲ့တဲ့ကြ်န္မရင္ဘတ္တစ္ခုမွာဒဏ္ရာေတြဗရပြနဲ ့
ရွင္သန္မွဳေတြဟာလဲအဓိပါယ္မဲ့ခ်င္သလိုလိုၿဖစ္လာခဲ့တယ္..။
ဒီေန ့မွာမေသခ်ာမွဳေတြနဲ ့ကြ်န္မရဲ ့မနက္ၿဖန္ေတြဟာလဲေ၀၀ါးလာခဲ့တယ္ေလ...
ဒီလိုနဲ ့ကြ်န္မရဲ ့ကမၻာအၾကိမ္ၾကိမ္ၿပိဳလဲခဲ့ရတယ္...ကြ်န္မရဲ ့စိတ္ေတြယိုင္နဲ ့လာခဲ့ရတယ္..။
မြန္းက်ပ္တဲ့အေတြးေတြၾကားမွာကြ်န္မရဲ ့အသက္ရွဴသံေတြဟန္ခ်က္မညီခ်င္ေတာ့ဘူး...။
ဘာေၾကာင့္လဲ... ဘာအတြက္လဲ...
ကံၾကမၼာကိုပဲအၿပစ္တင္ရေတာ့မွာလား..ဒါမွမဟုတ္ခ်စ္တတ္တဲ့နွလံုးသားေလးကိုပဲ
အၿပစ္ပံုခ်လိုက္ရေတာ့မလား...ဘာေၾကာင့္မ်ားသူနဲ ့ကြ်န္မၾကားမွာဘာသာတရားနွင့္လူမ်ိဳးဆိုတဲ့
အရာနွစ္ခုကတံတိုင္းၾကီးတစ္ခုလိုၿခားထားရတာလဲ...
အဲ့ဒီအတားအဆီးေတြသာမရွိခဲ့ရင္..... ဘယ္ေလာက္မ်ားေကာင္းလိမ့္မလဲဆိုတဲ့အေတြးေၾကာင့္
ကြ်န္မရဲ ့မနက္ၿဖန္ေပါင္းမ်ားစြာမ်က္ရည္နဲ ့နိုးထခဲ့ရေပါင္းမ်ားခဲ့ၿပီပဲ.....။
ညစဥ္ညတိုင္းေပါင္းစပ္ခြင့္ဆိုတဲ ့အရာေလးတစ္ခုကိုေမွ်ာ္လင့္ရင္းၾကယ္ေလးေတြနဲ ့စကားေၿပာ
ေနမိတယ္.. ၾကယ္တစ္ပြင့္ေၾကြတိုင္းသူနဲ ့ေပါင္းစပ္ခြင့္ရပါေစလို ့ဆုေတာင္းခဲ့ရတဲ ့ညေတြလဲမ်ားခဲ့ပါၿပီ..။
ဒီလိုနဲ ့..ဒီလိုနဲ ့...
ကြ်န္မတို ့နွစ္ေယာက္ရဲ ့ေပါင္းစပ္ခြင့္ကိုေမွ်ာ္လင့္ရင္းေယာင္၀ါး၀ါးနဲ ့ကြ်န္မရဲ ့မနက္ၿဖန္ေတြကို
ေလွ်ာက္လွမ္းရဦးမယ္.. ခ်စ္သူ ့လက္ကိုခိုင္ၿမဲစြာတြဲထားရင္းနဲ ့ေပါ့...........။
--

Copied from her blog


http://www.imisszogam.blogspot.com/

No comments:

Post a Comment